AGIM DESKU
Veç ti trëndafil m’i ngjan yjeve
Që kurrë nuk dinë të flejnë
Natë as ditë
Eh ti trëndafil je i shenjtë
Dhe fal aromë nga ajo më e bukura
Kur bota e ruan nëpër avenytë e metropoeve
Pa frikë së do urren njeri
Tani ecëm mbrëmjeve
plotë aromë trëndafilash
Eci nën shkëlqimin e yjve
me krahët e hapur të zanave
Kam mbetur duke e pritur
kthimin e Doruntinës
Nën tingujt e smfonive betoveniane
Dua të ngriti gotën
me yjet e mbrëmjes së artë
Têrë jetën rri trëndafil
Shkëlqimi i yjeve të takon
Kur të ngritim gotat së bashku
Shndërrimin në koosht të Edenit
Tani e kam të më afêr së kurrê
Yjet po zbresin ngadal
Urrejtja po ia leshon vendin dashurive
Edhe në vdekêsha ndonjëherë
Në gjethet e trëndafilit ma shkruani emrin Agim
E di se yjet dhe trëndafili s’kanë vdekje kurrë
Së kush ia fal dashurinë hyjit të vet
Dhurata ma e bukur e jetës sot e pret.
UNË
Gjithmonë
kam dashur të jem unë
Edhe nëse mbetëm
Njeriu i vetmi i jetës
T’i mbetëm besnik
fjalës së dhënë mikut
Bota e të cilit
ka fillue të zhdukët
Sot për një çast
e varrosa kohën e tij
të fjalës
Me kujtimet
për mikun tim të mirë
S’munda të matëm
me zemrat e mëdha
të botës
Më mirë i thash vetes
të bëhem relikt muzeu
As në endërr
s’i mendova humbjet
e betejave
Më parë do t’i humbi
dashuritë venedikiane
Sa herë më vjen të pyes
Përse njeriu qenka më hileqar
së edhe vetë bota e tij
Thëniet e popullit
po vdesin çdo ditë nga pak
Lum ai që jeton
në krenarinë e tij atdhetare
Vdekjet le t’i marrin me vete
Perandorët e fundit të këtij shekulli.
PËR SHPIRT TË ZANAVE
Sot të ngrita në hyjni
Të krijova varg të bukur
Për shpirt të zanave
Mbi yje të shndërrova
Në yll Davidi
Nuk ju theva asnjërin krah
Nuk jam nga ata të Da Vinqit
As ndonjë piktor
Prej atyre kalorësish endacakë
Jam një varg poeti
Si fjalë e gëdhendur zemre
Sot së bashku me ju
krijova botën time
Në sytë e ylberit
u bëra ngjyrë dashurie
për buzë zanash
Flakë dielli u bëra sot
Edhe pak varg i krisur
ç’u bëra
Për emrin e trëndafilit tënd
Në zë zanash të skalita
Vargut tim
Sot pak u çmend ozoni nga vapa
Zogjtë fluturonin në secilën fjalë
Për pak u bëre fytyrë zane
Në Dritë dielli dhe buzëqeshjen e tij
Të shndërrova
Çfarë nuk dija tjetër të krijoj
Një det ëndërrash
Të rujtura në sytë e diellit
Në buzëqeshjen
që hyn dhe rri në zmrën time
Të secilit kujtim të murosur
Në Kalanë e cunameve të detit
Të lutjeve e uratave plot engjëj
Eh,sa e luta gotën
të mos më zbrazët
Si herave tjera
Vetëm sot e luta gotën
Mos të thyhet si zemra ime
Por të rri e mbushur
Me verë Çamërie
Se sonte do të dehem
deri në agim
Do të ngritëm ozonit kryeneq
Do t’i zbres për pak yjet në tokë
Tek ti zana
Dhe tek fjala ime
Edhe ngjyrat e ylberit
So ia vjedh sonte
T’i ngjyrosi me milona
ngjyra dashurie
Në një botë të vetmuar
ti je vetë bota ime
Fjala dhe ëndërra
që kujtimet m’i shpalos
pranë ëndrrave
apo pranë syve të një deti lotësh
Sot flokët tu mbulojnë
detin e shpirtit tim
Shuajnë buzët e gjakosura
Të dhembjes për emrin tënd
Eh,më flakin tëj detit
ku fundin e botës askund nuk e gjëj
Sot u bëra piktor
për ty zana ime
U bëra poeti i krisur
varg i shkruar në një cep gjethi
Gotë e thyer në një mijë copa
Deri të copat e zemrës sime
Vetëm sot udhëtuam të lirë
Si zë zane
Nëpër secilin cep atdheu
Të shqipeve të lira
Lotët tu zana ime
U bënë fjala dhe vargu im
Vetëm sot jam poet
edhe varg i krisur jam
I shkruar për shpirt të zanave.
PENELOPË
më paska ikë mbrëmja e Odiseut pa ty
Pa yjet që kanë humbur rrugën e dritës
Më fal
Isha i zënë me tragjeditë shekspiriane
Mezi i shpëtova furtunave të Otrantos
Doja t’i dalë secilit bajloz në pritë
pa pasur frikë burrërishë
Heronjtë i vizitova nëpër lapidare
Trëndafila plot aromë iu vura secilit në ballë
Le ta dijnë për rikthimin e Prometheut
Penelopë
Nëse e do botën e gjallë
Jeto si mbretëreshë
Vdekja s’ju takon burrëneshave
Shqipet të kanë qëndisur
në pikturën e ëndrrës sime
Së bashku me një gotë të ngritur
Kur të takova në betejat për Itakën
Sot më shumë së kurrë
e dua ringjalljen tënde dhe të Krishtit
Dikur ecja kësaj rrugës Via Egnatia
Krenar isha
që i takoja fisit tim pellazgo homerian
Atëherë sërish beso
së nuk ta harroj heroizmin tënd
Penelopë
më duhet t’i marr dhembjet tua
T’i qetësojmë valët bajloziane
Besnikërinë
s’kanë fuqi perënditë me ta gjykue
Veç rebeli im i dehur
jeton në bukurinë tënde
E di përse flaka e Etnes nuk shuhet ma kurrë
Penelopë
dua t’i rri jetës Odise i pamposhtur.
28 qershor 2021 AGIM DESKU
Ç’KËNGË M’U BËRE HIMARA IME
Himara hija jote mu ba ëndërr loti
Një krismë e njëqind betejave
Për të bukurën e viteve e prangosur
Në tokë e shpirt
Erdha të rebelohem
Për të takue rrjedhave të lumit
Aty ku pinin ujë bilbilat e lagjës sime
Ku pushonin poetet e vargjeve tē krisura
Ti m’u bëra pikturë e ëndrrava të vrara
Kur kalove nëpër stuhitë e Otrantos
Bota ime u përmbys bashkë me Titanikun
Sonte s’di çfarë t’i them mbrëmjes pa yjet e tu
about:blank
Himara ime
Që dikur shkëlqenin tërë Shqipërinë
Kam frikë të më zë gjumi i fundit jetës
Kur e di së je diku kurorë mbretëreshe
Pranë çdo trëndafili të imagjinoj
Aromën e tij më ia fale kalorësve të dashurisë
Atyre që e mbrojnë çdo pëllëmbë toke
Pa e shitur as falur për asnjë çmim në jetë
Edhe njëherë dua ta çajë detin cep me cep
Pirat më u ba nëse bajlozët s’kanë ikë ende
Më i kryqëzue shpatat edhe me djajtë e zi
Me disa fytyra njeriu e gjysmë korba nate
Atëherë të ngritim dolli për lirinë e Himarës
Që kurrë se gëzuan brezat e mi të artë
Sot jam ma i fortë së asnjëherë më parë
Me fytyrën tënde krijova vargun e olimpit
Flakë e etnes u bëra veç ti mos më u djegë
Dhe s’di në çfarë tjetër do t’i bëhem jetës.
